İki Üç Küçük Cümle...

Bu akşam arkadaşım Sibel bizdeydi. Savaş'ın kardeşi Sinan ve onun eşi Özlem. Onlarla birlikte bir de Özlem'in Antalya'dan kuzeni gelmişti. 12-13 yaşlarında bir oğlan çocuğu. Daha önce bir kez Antalya'ya Özlem'i istemeye gittiğimizde görmüştüm. Akşamın ilerleyen saatlerinde, odanın ortasında oyun halısının üzerine uzanmış Aze, yanında ona maymunluk yapan, kulak çöpünü serumla ıslatarak burnunu temizlemeye çalışan ben ve koltuklarda oturup Aze'nin burnunda çöp varken bile kahkaha atmaya çalışmasına gülen arkadaşlar... Kenardan minik kuzen dedi ki bebekle konuşma ses tonuyla: " Sen çok şanslısın Aze Çınaaaar, annen sana ne güzel bakıyooor, seni ne çook seviyoor, ne güzel seviyooor, ne güzel ilgileniyoor." Sağdan soldan herkesler bir şey söylüyordu zaten, "Azeee" diye sesleniyorlardı falan. Öyle geçti gitti yani sözleri. Bense apacayip bir ruh haline girdim. 6 AYDIR DUYDUĞUM EN GÜZEL SÖZLERDİ. Çok mutlu oldum. Çok duygulandım. Gözlerim doldu. Öte yandan "Acaba öylesine mi söyledi yaptıklarımı beğenip yoksa kendisi ilgi görmüyor da özenerek mi söyledi" diye kurarak üzüldüm.


Ama esas yazma gerekçem şu ki, aylardır en çok ihtiyacım olan şey Aze'ye iyi bakıyor olduğumu duymakmış. Yeni annelere hiçbir şey bilmiyormuş muamelesi yapıp "Şunu şöyle yap, bu böyle yapılır, dur öyle değil böyle." tavsiyeleriyle anneye kendini yetersiz hissettirenlerin sayısı dünyalar kadarken, bu kadar basit bir övgüyü su gibi yapıp anneyi mutlu etmek de ancak 12 yaşındaki bir çocuğun temizliğinde mümkünmüş.