skip to main |
skip to left sidebar
skip to right sidebar
İtiraflara tam gaz...
İtiraf edeyim, son 10 gündür falan evde zaman şöyle akıyor benim için Aze uyanıkken; "Bakayım saat kaç, hımm Aze'nin uyumasına 75 dakika var, hımm oley 35 dakika kalmış..."
Biliyorum ki bir kere bu cümleleri kurabilmek bile, yani saat gibi uyku saati olan, uyku saatinde çat uyuyabilen bir bebek sahibi olmak bile büyük şans. Ama bunu bilmek Savaş'ın tam gaz sınavdı, tezdi okulu bitirme koşuşturmacasında olduğu ve bizim misafirsiz, evde yalnız olduğumuz anlarda Aze Çınar'ın yeni hareketli haline tek başıma sabırla tahammül edebilmeme yetmedi. Aslında daha doğrusu sabırla tahammül ettim. İşin itiraf yanı o. Kızımla mutlu mesut anlar geçirip, normal bir gün yaşamak değildi benimki, büyük bir çoğunluğuna tahammül etmekti.
Aze de sağolsun hayatında bir level daha atlamış ve ele avuca sığmaz bir hale gelmişti günlerdir. Çatanak çotanak "sevgi" gösterilerinde bulunup can acıtmak mı dersiniz? "Gözünü seveyim" deyimini gerçekleştirmek üzere gözü yerinden çıkarma çabaları mı dersiniz, kucaktayken kendini yay gibi yapıp olanca ağırlığıyla -ki kendisi hiç hafif değil artık- yere hamle çabaları mı dersiniz... Kucakta tutulmaz, mama sandalyesinde tutulmaz, oyun halısına sığamaz, e ben ne yapayım bu sincabı? Türlü numaralar ve dediğim gibi dakika saymalarla bitti neyseki süreç. Savaş'ın yoğun zamanları bitmekle kalmadı, önümüzdeki bir hafta da full tatil. İkimiz de yaşadık.
Katıya geçtik. Başta epey süründürdü, yemedi, yemek döktü, benden yemedi, babadan yedi, o ağladı, ben ağladım derken artık oturttuk gibi. Sebze pek yemese de, yoğurt, muhallebi, pekmezli kahvaltı vs iyi yiyor. (Buraya maşallah gelecek)
Yalnız emin oldum ki bu hayatta ciddi defolar var. Hiçbir şekilde her şey aynı anda şahane olamıyor. Fabrika ayarlarında yok böylesi bir şey. Mümkünü yok. Bebek gelişimi de aynen böyle. İlk bilmem kaç ay, bitki büyütür gibisin. Ama çok daha zorlusu. Sen zorluk çekerken bebek bitkisi hiç tepki vermiyor. Karşılıksız bir ilişki. Hop tepki vermeye başladı diyorsun, allaaaaah ne güzel la gülüyor, dokunuyor diyorsun. Hop afacanlıklar başlıyor, ikinci hamallık evresi başlıyor. "Şuraya taşı, buraya götür..", Katıya geçsin, memelere özgürlük diyorsun, yemek hazırla, yedi yemedi, aha hala meme, bolca meme dert binbeşyüz oluyor. Ayaklansa da kucakta taşımaktan kurtulsam belim koptu, hem de dillense ya?" deyiversen, seni arkasında nefes nefese maymun ediyor serseri. "O ne?" "neden?"," neden?" lerle aptal ediyor.
Bu hayat pek fena. İlla başını, belini, beynini, kalbini ağrıtacak bir yol buluyor.
İtiraflara tam gaz...
İtiraf edeyim, son 10 gündür falan evde zaman şöyle akıyor benim için Aze uyanıkken; "Bakayım saat kaç, hımm Aze'nin uyumasına 75 dakika var, hımm oley 35 dakika kalmış..."
Biliyorum ki bir kere bu cümleleri kurabilmek bile, yani saat gibi uyku saati olan, uyku saatinde çat uyuyabilen bir bebek sahibi olmak bile büyük şans. Ama bunu bilmek Savaş'ın tam gaz sınavdı, tezdi okulu bitirme koşuşturmacasında olduğu ve bizim misafirsiz, evde yalnız olduğumuz anlarda Aze Çınar'ın yeni hareketli haline tek başıma sabırla tahammül edebilmeme yetmedi. Aslında daha doğrusu sabırla tahammül ettim. İşin itiraf yanı o. Kızımla mutlu mesut anlar geçirip, normal bir gün yaşamak değildi benimki, büyük bir çoğunluğuna tahammül etmekti.
Aze de sağolsun hayatında bir level daha atlamış ve ele avuca sığmaz bir hale gelmişti günlerdir. Çatanak çotanak "sevgi" gösterilerinde bulunup can acıtmak mı dersiniz? "Gözünü seveyim" deyimini gerçekleştirmek üzere gözü yerinden çıkarma çabaları mı dersiniz, kucaktayken kendini yay gibi yapıp olanca ağırlığıyla -ki kendisi hiç hafif değil artık- yere hamle çabaları mı dersiniz... Kucakta tutulmaz, mama sandalyesinde tutulmaz, oyun halısına sığamaz, e ben ne yapayım bu sincabı? Türlü numaralar ve dediğim gibi dakika saymalarla bitti neyseki süreç. Savaş'ın yoğun zamanları bitmekle kalmadı, önümüzdeki bir hafta da full tatil. İkimiz de yaşadık.
Katıya geçtik. Başta epey süründürdü, yemedi, yemek döktü, benden yemedi, babadan yedi, o ağladı, ben ağladım derken artık oturttuk gibi. Sebze pek yemese de, yoğurt, muhallebi, pekmezli kahvaltı vs iyi yiyor. (Buraya maşallah gelecek)
Yalnız emin oldum ki bu hayatta ciddi defolar var. Hiçbir şekilde her şey aynı anda şahane olamıyor. Fabrika ayarlarında yok böylesi bir şey. Mümkünü yok. Bebek gelişimi de aynen böyle. İlk bilmem kaç ay, bitki büyütür gibisin. Ama çok daha zorlusu. Sen zorluk çekerken bebek bitkisi hiç tepki vermiyor. Karşılıksız bir ilişki. Hop tepki vermeye başladı diyorsun, allaaaaah ne güzel la gülüyor, dokunuyor diyorsun. Hop afacanlıklar başlıyor, ikinci hamallık evresi başlıyor. "Şuraya taşı, buraya götür..", Katıya geçsin, memelere özgürlük diyorsun, yemek hazırla, yedi yemedi, aha hala meme, bolca meme dert binbeşyüz oluyor. Ayaklansa da kucakta taşımaktan kurtulsam belim koptu, hem de dillense ya?" deyiversen, seni arkasında nefes nefese maymun ediyor serseri. "O ne?" "neden?"," neden?" lerle aptal ediyor.
Bu hayat pek fena. İlla başını, belini, beynini, kalbini ağrıtacak bir yol buluyor.
Blog RSS Feed
Via E-mail
Twitter
Facebook
Aze de sağolsun hayatında bir level daha atlamış ve ele avuca sığmaz bir hale gelmişti günlerdir. Çatanak çotanak "sevgi" gösterilerinde bulunup can acıtmak mı dersiniz? "Gözünü seveyim" deyimini gerçekleştirmek üzere gözü yerinden çıkarma çabaları mı dersiniz, kucaktayken kendini yay gibi yapıp olanca ağırlığıyla -ki kendisi hiç hafif değil artık- yere hamle çabaları mı dersiniz... Kucakta tutulmaz, mama sandalyesinde tutulmaz, oyun halısına sığamaz, e ben ne yapayım bu sincabı? Türlü numaralar ve dediğim gibi dakika saymalarla bitti neyseki süreç. Savaş'ın yoğun zamanları bitmekle kalmadı, önümüzdeki bir hafta da full tatil. İkimiz de yaşadık.
Yalnız emin oldum ki bu hayatta ciddi defolar var. Hiçbir şekilde her şey aynı anda şahane olamıyor. Fabrika ayarlarında yok böylesi bir şey. Mümkünü yok. Bebek gelişimi de aynen böyle. İlk bilmem kaç ay, bitki büyütür gibisin. Ama çok daha zorlusu. Sen zorluk çekerken bebek bitkisi hiç tepki vermiyor. Karşılıksız bir ilişki. Hop tepki vermeye başladı diyorsun, allaaaaah ne güzel la gülüyor, dokunuyor diyorsun. Hop afacanlıklar başlıyor, ikinci hamallık evresi başlıyor. "Şuraya taşı, buraya götür..", Katıya geçsin, memelere özgürlük diyorsun, yemek hazırla, yedi yemedi, aha hala meme, bolca meme dert binbeşyüz oluyor. Ayaklansa da kucakta taşımaktan kurtulsam belim koptu, hem de dillense ya?" deyiversen, seni arkasında nefes nefese maymun ediyor serseri. "O ne?" "neden?"," neden?" lerle aptal ediyor. 
of ilk zamanları hatırlattın bana,ne tepki vermez oluyorlar hakkaten :)
YanıtlaSilAma Derya yapma Ajeme..O ne resimler öyle...Bir gün şu kızları tanıştıralım.Defne ve Aze nin ışıkları sanki çok yakın gibi.Bu arada bende katıya geçtim ve delirdim çoktan..Doktora falan itme kafalarındayım.Ağzını açmıyor cadı 2 kaşıktan sonra.Ufff ne zaman bir şeyleri sevecek...
YanıtlaSilBİP: Ya sorma, ama şu ara da fazla tepki vermeye başladı galiba :)))
YanıtlaSilSulidin; tanıştıralım valla. yemek konusu zamanla olacak sanırım. başlangıçta zorlamak uzun soluklu yeme sorunlarına sebep olabilirmiş.