Ölüm ne tuhaf, tabutlar falan....

Dün sabah berbat uyandım. rüyamda Savaş - hem de bana kiraz almaya çalışırken- ölmüştü. Cenazesi vs. baya uzun bir kabustu. Kabusun bana en çok basan kısmı Savaş'ın Aze'nin başka hiçbir anını, Aze'ninse babasını bir daha hiç göremeyecek olmasıydı. Aze kendisini o kadar isteyen, kendisi için o kadar emek harcayan babayı tanımayacaktı. Bir ebeveyn başına gelebilecek en boktan hallerden biri herhalde. Diğeri ise zaten evladın ya da eşin ölümünü görmek olsa gerek.


Bu dehşetle uyandım, gittim salondaki sevgilime sarıldım. Rüyamı anlattım. Annem Defne Joy ölmüş dedi. Nefesim kesildi. Daha kabusumun içinden çıkamamışlığımla empatinin dibini buldum.  Akşam haberlerde duyduğum "Oğluna süt verecek diye kahve bile içmezdi." cümlesi bağrımı deşti. Süt içeren göğsüm sızladı acıdan. Oğlu Can'ın bir daha ne annesini göreceği ne anne sütünü içeceği gerçeği göğsüme oturdu. Dünden beri Aze'ye daha bir sıkı sarılıyorum. Küt diye ölüp bir daha görememe ihtimalim herkes kadar yüksek. 


Sonra bugün bilumum internet sitesinde insan evladı mümkün olmayan yaratıkların yorumlarını gördüm. Yok alkol, yok ihanet, ahlaksız, bundan anne mi olur? haketti... gibi yüzlerce iğrenç döküntü. Bunları yazanların çoğunun çıkış noktası da İslam! Hoşgörü dini İslam. Gıybet yapmayın diyen İslam. Kulla Allah arasına kimse giremez diyen İslam. Ben kendisine inanmasam da bu sözde inananlardan daha hakimim sanırım kendisine. Ya da bu kadar arsızca dine sığınıp akbabalık yapacak aşağılık olmak doğalarında var. 


Bir insanın ne yaşadığı, neler yaptığı, neler hissettiği dışarıdan bakılarak bilinemez. Kaldı ki birinci derece yakınları dışında kimseyi ilgilendirmez de . 
Kendileri her haltı yiyip sağa sola, özellikle kadınlara bok atmaya meraklı insan müsvetteleri; İki yüzlü ahlakınız, onursuzluğunuz yere batsın.