Bazen sadece yaşamak her şeydir

Cuma arkadaşımız Perihan'lara gittik içmeye. Özgün, Başak, Hilal, Savaş, Aze ve Ben güzel bir akşam geçirdik, ertesi gün ise öğleden sonra çıktık evden. Altunizade'de karşıdan karşıya geçeceğiz, yaya geçidindeyiz, Bir beyaz minibüs durup yol verdi bize. Yola çıktık, ben arabalara doğruyum, Savaş ve Aze benden sonralar. Ben başımla teşekkür ettim şoföre, minibüsten sonraya bir adım için hamle yaptım, başka bir minibüs daracık kısımdan diğer minibüsü sollayıp gaza bastı bizi görmeyerek, beni sıyırdı geçti. Kendi çığlığıma irkildim. "takk" sesini duymayı beklerken, kafamı sola çevirdiğimde ve Aze ile Savaş'ı havaya fırlamış göreceğimden çok emindim ve aklım çıkmak üzereydi. Allahtan Savaş, son anda bir refleksle geri çekilmiş, kendini de Aze'nin arabasını da geri çekebilmiş. Biz ve çevredekiler giden arabaya epey küfrettikten sonra, karşıya geçebildik ve sanırım bir 10 dakika ağladım. Aze'ye baktım baktım ağladım. Anlatılamaz bir histi. İkisinin de öleceğinden çok emindim 1 milisaniye ve o minicik anın dehşetinden kurtulamadım.

Aslında hala da kurtulabilmiş sayılmam. Aze hasta pazardan beri. Canı acıyor, burnu akıyor ve sildiğimizde yine canı acıyor, öksürüyor uykusundan uyanıyor, çok terliyor, hapşuruyor... Bugün doktor arkadaşımıza götürdük, ciğerleri temiz çıktı neyse ki. Kan aldılar ama kimi testler için, annesine benzemiş damarları, zor bulunuyor. Zaten bebeklerden kan almak zor, Aze'nin daha uzun ve zor oluyor. Dakikalarca ağladı yavru. Dayanamadım bir dakikalığına dışarı çıktım.

Eve geldik, keyfi kısmen yerinde. Ama sıklıkla ağlamak gibi bir hastalık alışkanlığı oldu. Hali de çok sefil yazık. Tüm bunlar olup biterken, tam başlıktaki gibi hissediyorum yoğun olarak. Sağlıklı bir şekilde hayattaysan başka çok şeye de ihtiyacı yok insanın. Başka şeylerin olur olmaz, edinirsin edinmezsin başka ama olmasa da dert edilecek şey değil.

Sevdiklerin yanında yaşıyorlar mı? Bitti.